برای نوشتن یک دلیل داریم و برای ننوشتن هزار دلیل!

این چند روز خودم را کشتم اما نتونستم حتی یک خط هم بنویسم. لااقل منتظر بودم که کسی ما را افطاری دعوت کنه و بعد من اون شب را سوژه کنم و به خورد مخاطب بدم، اما توی این سه شب از ماه مبارک  افطاری هم دعوت نشدیم! حالا یکی نیست به من بگه شما چند نفر رو دعوت کردید؟!

هااااااای، کسی تو این شهـر نیست که ما را ببره افطاری؟!

بگذریم، اما واقعا نمیدونم که چی بنویسم!!!

اصلا اول دوست دارم برای نوشته ام یک عنوان انتخاب کنم. آناکارینا چطوره؟! بله آناکارنینا نوشته ی لئون تولستوی، خالق جنگ و صلح! لابد میپرسید چه فایده ای داره؟ امممممم بذارید فکر کنم...

آهان؛ اول اینکه توی گوگل محبوب میشم، یعنی اگه کسی دنبال آناکارینا بگرده؛ شاید توی وبلاگم من پیداش کنه. در ضمن با نوشته های من هم بی ربط نیست، چرا که تولستوی هم مثل من هویژوری اسم انتخاب کرد. ناظر بر اینکه آناکرنینا توی نصف کتاب بیشتر نیست و از یه جایی به بعد از کادر میره بیرون.

اما از هجویات هم خوشم نمیاد! پس من چکار کنم؟! چرا حرف حسابی ندارم!!!؟

چطوره بریم سراغ موضوعات داغ! خیلی داغ! اونقدر داغ که تا حالا دوتا را سوزوند...

بله. توی اسرائیل هم دو نفر خودشون را آتش زدند و بسلامتی ققنوس شدند. اما این رشته سر دراز دارد! دو دوتا میشه چند تا بچه ها؟!چهارتا؟ شش تا؟ صد تا؟ شونصدتا؟ نمیدونم! الله اعلم

پی نوشت: خدا وکیلی تا نوشته به این بدی ننوشته بودم!

حق نوشت: اگه پاکش کردم؛ در جریان باشید...