چند وقتی است که شبکه آموزش سیما جانی تازه گرفته و اساسا دگرگون شده است.شاید بتوان وقوع این اتفاق میمون را ثمره مدیریت استاد فرهیخته دکتر پورحسین دانست.تحولاتی که در زیر بنای این شبکه واقع شد،عاملی بود برای بیرون آمدن شبکه آموزش از پخش برنامه های تکراری نه چندان جذاب و جهتگیری های صحیح برای بالا بردن سطح دانایی همراه توانایی.

ظهور برنامه هایی نظیر هفت وهفت دقیقه،هفت کلام حرف حساب،خط عشق و نهایتا رادیو هفت توانست جایگاه این شبکه را در بین دیگر کانال ها بهبود بخشد.

اما نکته مهم اینجاست که شوربختانه رادیو هفت که برنامه شاخص این شبکه است دچار نوعی ملی گرایی رقیق و غیر ملموس شده که روز به روز بر غلظت آن افزوده شده و با گامهایی بلند بسوی بیراهه می تازد.

یادم است،اولین روزهای شروع برنامه که اشتیاق زیادی برای تماشای آن داشتم پخش نماهنگ هایی با صدای (زنده یاد فرهاد مهراد!)یا (هوشنگ یغمایی)و دیگر خوانندگانی که تا آن روزها بایکوت بودند باعث نوعی دلزدگی ناخواسته در من شد.

مصاحبه با افرادی که ارزشی جز تلف کردن وقت برنامه را نداشتند نظیر آقای(استاد...)یا عنوان کردن سوالاتی نظیر اینکه پدران شما چرا با تاتر مشکل داشتند؟(در آن روزها که این اساتید کار تاتر را شروع کردند،تاتر ما فقط مطربی محض بود)سبب شده است که که از ارزش این اثر کاسته و رو به افول برود.

در اینکه آقای منصور ضابطیان شخص ملی گرای محض است،شکی نیست اما رسانه ملی جای این افکار نیست.در یکی از برنامه ها از داریوش اسد زاده سوال کرد که مگر پدر شما چه مشکلی با تاتر داشت واساسا دوست داشت شما چکاره شوید؟اسد زاده در پاسخ جواب دادکه پدرم اینکار را مطربی میدانست و دوست داشت من طلبه شوم!(که پس از آن با پوزخند هر دو مواجه شدیم).از آن روز بود که به عمق محتوایی فکری برنامه شک کردم،که امروز به یقین مبدل شده.

اما در یک کلام آقای ضابطیان رسانه ملی جایی برای تلقین عقاید ملی گرایانه شما نیست لطفا مراعات بینندگان را بفرمایید.