شکر و سپاس بی قیاس معبودی را جلّت قُدرتُه که آفریننده ی مخلوقات است و روزی دهنده ی بنین و بنات آدم

همو که روزی داد بنده ی عاصی را دفتری مجازی و در قول صاحبدلان گستره ای ز پوچی که نهایه الامر هم نسبش به هیچ مولودی منتصب نشد!

ندانم این چه سرّیست که نویسندگان خود را طُفیل خوانندگان می سازند، با آنکه خوانندگان بدان نویسندگان می بالند و گاه می نالند!؟

عجب حالتی است که اسرار دنیای مجازی رقم زده است! فرومایگان، خمره ی جهالتشان را بر زمین عموم با سنگ بی عاری می شکنند و شیره ی خشک مغزشان را نثار فرهنگ می کنند!

اما مصیبت زمانی به غایت میرسد که لئیمان اصرار بر هرزگی دارند و ابرام بر ایجاد وب!بی اطلاع از اینکه هر که بنیان بد می نهد لاجرم بنیان خود میکند!

لکن شحنه گان حقیقی تنها مسدودشان می کنند ...

گروهی دگر،قلمی های دیگران را می دزدند و به نام منحوس خود رقم می زنند! کلامی نیست، زیرا دزدی به گردنه بندان و تیر و کمان کشان محدود نباشد!

و اما بعد، درود بر آنان که بحار علومند و منشور فنون

براستی که آنان به دفینه های معرفت مانند و سفینه های کمال! وجودشان مایه ی مباهات جمیع ساکنان عالم مجازی است و فضای سایبری. بارالها بر تعدادشان بیفزای که شبیخون خبیثان، خواب راحت را سالهاست که از چشمانمان ربوده است...

جوانمردا، تو شبانه روز در حالی و من در قال! پس چه گویمت که همانا گفتارم به سوراخ گور درآید و گریبانم بگیرد! زیرا هر حیاتی را مماتی در پیش است و کل شی هالک الا وجهه.

 پس بدان که چون چگر سوختگان آتش محبت و متحملان بار امانت، اشتیاق آراء و نظرت را به جان می کشم.امید که خطی بنگاری و مرحمی شوی بر دل ریش این بچه مرشدِ درویش!

والله اعلم بالصواب و الیه مرجع المآب