قسمت دوم

پیش نوشت: از این بعد کل داستان به زبان محاوره ارائه می شود

خب داستان ما به اینجا رسید که خسرو خان باعث شد تا پول چندین و چندساله ما که دست عباس شوفر بود، زنده بشه! حالا بگذریم از این که هزار و یک نوع خفت کشیده بودیم برای پس گرفتن پول. همینجا توی پرانتز به بشریت اعلام کنم که:

عنان مال خودت را به دست غیر مده          که پس ستاندن آن کمتر از گدایی نیست

القصه، حالا من مونده بودم و خسرو و اروپا! البته یه کیسه پول چرب و چیلی هم بود که هنوز بوی عرق عباس شوفر را می داد. اگر شما هم جای من بودید، پول بی زبون را بیخودی حروم خسرو نمی کردید تا با پول شما توی آنتالیا ولگردی کنه! هرچند که خودتون هم بی علاقه نبودید چند روزی را توی... بگذریم!

به همین علت بود که تصمیم گرفتم خسرو را دور بزنم و خودم تنهایی برم مسافرت!

+ خسرو جان!
- جان خسرو! چیزی شده؟
+  مگه قرار بوده چیزی بشه؟
- آخه آخرین باری که کسی بهم گفت خسرو جان، 11 سال پیش بود! درُس وقتی که  می خواستن خبر مرگ مادرمو بدن!
+ خدا رحمت کنه قمر آرپی جیو!
- درُس صحبت کن! قمر آرپی جی کیه؟! ننه قمر! شخصیت داشته باش!
+ خب حالا همونی که میگی! یه دَقه گل بگیری تا حرفمو بزنم!
- چرا قاطی می کنی؟! خب بوگو! من سراپاگوشم!
+آخه الاغ! تو حالا باید به من بگی؟ نه... حالا میگی؟
- چیو؟ من که چیزی نگفتم!
+ خب همینم از خریّتته بنده خدا!
- حالامیگی که بفهمیم چه خطایی از ما سر زده یا نه؟
+ هیچی! تو نمی تونی همراه من بیا آنتالیا! تمام...
- داداش شوخی نکن دیگه! من حالم خوب نیس! فشارم پایین، بالاست! آبِ دماغم بند نمیاد! جوّ نده
+ خب یباری بگو پا به قبله ای و ما هم بریم دنبال کفن و کافور برای جنابعالی!
-  میگی چی شده یا نه؟!
+ میخواستی چی بشه؟ تو مگه پاسپورت داری که میخوای بیای خارج؟!
- مشکلت همین بود؟ خب میگریم سه سوته!
+ اونوقت کارت پایان خدمتتو چیکار میکنی؟ از سرِ قبر قمر آرپی جی میاری؟!

بعد از 24 سال آلوده کردن فضا و هوا تازه خسرو خان متوجه شده بود که برای خارج رفتن پاسپورت نیاز داره و پاس گرفتن هم کارت پایان خدمت می خواد. لکن خارج رفتن ما وارد مرحله ی تازه ای شد! اما از اونجایی که کارت پایان خدمت بهانه بود و من اصلا قصد نداشتم پولمو خرج خسرو کنم، آب پاکی را ریختم روی دستش و گفتم:
خسرو جون، عزیزم... تو دنیای رفاقت بعضی جاها باید پا بذاری روی دلت... خیلی محکم و سخت! مث اینکه قسمت نیس من و تو باهم باشیم! میدونی... دست تقدیر آخرش ما رو از هم جدا کرد! هی تف به این روزگار لاکردار
ولی خسرو خان بادی نبود که با این بیدها بلرزه! لذا گفت:
بیخودی جو نده داداش! هر دردی یه درمونی داره و کارم نشد نداره! این مشکل هم راه حل خودشو، شوما سرکیسه را شل کن!
+ چی؟
- مگه نمیگی کارت پایان خدمت میخوام! خب حله دیگه!
+ یعنی چی حله؟! تو که سربازی نرفتی!
- خب نرفته باشم! معاف میشم...

 خسرو خان زیادم بیراه نمیگفت. آخه اون بنده خدا نقطه ی سالمی تو بدنش نداشت. پاهاش که از بچگی شل بود، عقل و هوش چندانی هم نداشت! تازه یبار هم که دکتر داخلی رفته بود بهش گفته بودن که آناتومی بدنش با گوسفند 2 ساله هیچ فرقی نداره تنها گوسفند چهار دست و پا راه میره و خسرو... اما اون چیزی که مهم بود این بود که خسرو خان وقت چندانی نداشت و گرفتن معافیت پزشکی هفت، هشت ماهی طول می کشید بلکه هم بیشتر!
دستِ آخر خسرو هر مدرکی را که داشت ارسال کرد و چیزی نگذشت که برای کمیسیون پزشکی دعوت شد! از طرفی خیال منم راحت بود. چون بهش گفتم بودم که اگه دو ماهه کارت پایان خدمت تو دستش نباشه؛ خسرو را به خیر و ما را به سلامت!
صبح یک روز اردی بهشتی خسرو از من خواهش کرد تا باهاش به کمیسیون پزشکی برم! در بین راه هم مدام از این گفت که همه چیز با پول حل میشه! حتی گفت که اگه یه تراول 50 تومنی را روی میت بذاریم، بلند میشه و بهمون ایروبیک یاد میده!
این نکته را هم اضافه کنم صبح اون روز خسرو یه تراول 50 تومنی از" ممل آمریکا" نزول کرده بود و گذاشته بود توی جیبش! طوری که یک چهارم پول توی جیبش بود و سه چهارم تراول بیرون از جیب!

بعد از دو ساعت معطلی توی کمیسیون خسروچارخطی را صدا زدند و ما به اتفاق وارد اتاقی شدیم که سه دکتر و یک افسر نظام وظیفه تشکیل کمیسیون داده بود.
دکتر1: خسروچارخطی شمایی؟
خسرو با چشم اشاره ای به تراول بیرون آومده از جیبش کرد و گفت:
بله! مخلص شما خسروچارخطی هستم. البته من کاسبم و اهل کاسبی!
دکتر1: کسب و کار شما به ما مربوط نیس! هر سوالی که کردم درست جواب بده!
باز خسرو اشاره ای به تراولش کرد و گفت:
بله جناب دکتر! ملتفتم. آخه من کاسبم و اهل کاسبی!
دکتر 2  نگاهی به پرونده قطور خسرو کرد و گفت:
خب برای چی میخوای معاف بشی؟! در واقع مشکل اصلیت چیه جانم؟
خسرو باز نگاهی به تراول کرد و گفت:
چه عرض کنم جناب دکتر! من کاسبم و اهل کاسبی...

به هر حال روبروی ما سه دکتر و یک افسر نظام وظیفه بودن! اونا هم کاه و یونجه نخورده بودن که نفهمم منظور خسرو خان چیه! برای همین تمام پرونده های پزشکی بسته شد و اینبار افسر نظام وظیفه از خسرو پرسید:
اون پولی که سرِ جیبتون داره باد میخوره چیه؟
- جناب سروان پوله! پولم واسه خرج کردنه. البته میدونید که، من کاسبم و اهل کاسبی!
+  بله... ماهم کاسبا رو اصلا سربازی نمیبریم! بالاخره مملکت کاسب میخواد... الکی نیس که. اگه شما و چارتای دیگه از کاسبا هم برید سربازی که مملکت رو هواست!
- قربون شما برم من و اینی که همراهمه! البته...
+ بله متوجهم شما کاسبید و اهل کاسبی! آغا کی باشن؟
- ایشون یکی از رفقای ما هستن که مثل ما کاسبن و اهل کاسبی!

راستش را بخواید من خیلی روابط عمومی قوی ای نداشتم و اون لحظه هرچی خسرو خان من لال شده بودم و فقط با سر تایید می کردم! افسر دوباره گفت:
رفیقتون هم میخوان معاف بشن؟
- نه قربان! ایشون سربازی رفتن! الان فقط اومدن دنبال کسب و کار! البته منم کاسبم و اهل کاسبی وگرنه...
+ بله... متوجهم! شما هم کاسبی و اهل کاسبی. ما هم اینقدر میفهمیم که کاسبا را نباید ببریم سربازی!
- احسنت... الکاسب حبیب الله! ما هم که کاسبیم و اهل... بله!
+ خب جناب چارخطی نمیخواید کاسبی را شروع کنید؟ به هر حال شما و دوستتون کاسبید و اهل کاسبی!
- چرا قربان! اصلا ما کاسبیم و اومدیم برای کاسبی...
خسرو که بخیال خودش قضیه را تموم شده میدونست تراولی که از ممل آمریکا نزول کرده بود از جیبش بیرون آورد و بوسید و گذاشت روی میز.
- اینم خدمت شما! البته ناقابله... به هر حال ماهم کاسبیم و اهل کاسبی! الانم که اوضاع بازار را خودتون بهتر از من میدونید... وگرنه ما بیشتر از این حرفا باید سبیل شما رو چرب میکردیم... بقول حافظ: چه کند بینوا ندارد بیش!
افسر نظام وظیفه که از همون اول داشت یه چیزایی روی کاغذ مینوشت رو به خسرو کرد و گفت:
بله... ما هم تو همین مملکتیم! اوضاع بازار را هم میبینم... به هر حال چند وقتیه که کاسبی خوابید و شما کاسبا هم با سیلی صورتتون را سرخ نگه داشتید! بیزحمت اینجا را امضا کنید.
- کجا؟ اینجا... بفرمایید اینم امضا... اثر انگشت هم میخواد؟
+ اگه جسارت نیست یه اثر انگشت هم بذارید و به دوستتون هم بگید که امضا کنن!
- نفرمایید قربان! آهان اینم اثر انگشت... به هر حال ما کاسبیم و اهل کاسبی!
پاشو بیا امضا کن، جناب سرهنگ منتظره! حالا ما کاسبیم و اهل کاسبی، ولی ایشون که وقتشون مث ما نیست! روزی هزار نفر مراجع داره! پاشو بیا

حس خیلی بدی داشتم. اما وقتی خودم را در عمل انجام شده دیدم، چاره ای جز امضا و اثر انگشت نبود. پس با اکراه برگه را هم امضا کردم و هم انگشت زدم. هنوز امضای ما تموم نشده بود که افسر نظام وظیفه با یه اتاق دیگه تماسی گرفت و دو سرباز وظیفه شناس با دستنبد ما را به بیرون از اتاق هدایت کردند!

پایان قسمت دوم